Porzeczka (Ribes) należy do rodziny skalnicowatych (Saxifragaceae). Wiele gatunków z tego rodzaju występuje na terytorium Polski w stanie naturalnym. Dały one początek odmianom uprawnym. Uprawiane odmiany porzeczki czarnej pochodzą od R. nigrum, a porzeczki czerwonej i białej od gatunków R. rubrum, R. petraeum, R. vulgare lub R. multiflorum. Porzeczka jest krzewem o pokroju mniej lub bardziej kulistym. Rośliny osiągają wysokość do 2 m i rosną przez wiele lat. Cechą charakterystyczną porzeczek jest zdolność do wytwarzania silnych pędów z szyjki korzeniowej lub z przynasadowej części pędów starszych. Pędy rozgałęziają się i mają liczne krótkopędy. Korzenie porzeczek sięgają głębokości 100-120 cm, przy czym ich główna masa znajduje się na głębokości do 40 cm. Liście różnej wielkości 3-5 klapowe. Kwiaty są zebrane w grona. Są to rośliny owadopylne. Owocem jest nibyjagoda powstała z rozrośniętej zalążni i zmięśniałego dna kwiatowego. Natomiast w pojęciu pomologicznym jest to jagoda.

Rośliny porzeczki czerwonej i białej wyróżniają się dużą wytrzymałością na mróz. Porzeczka czarna jest mniej wytrzymała. Kwiaty porzeczki białej i czerwonej, mimo bardzo wczesnej pory rozwijania się są bardziej wytrzymałe na przymrozki wiosenne niż kwiaty porzeczki czarnej. Nawet wśród odmian porzeczki czarnej istnieje duża rozpiętość w wytrzymałości kwiatów na przymrozki. Kwiaty odmian wcześniej kwitnących są częściej narażone na przemarzanie niż późno kwitnących, albo o długim okresie kwitnienia. Rośliny odmian porzeczki czarnej żyją krócej niż porzeczki czerwonej i białej. Przyjmuje się, że plantacje porzeczki czarnej opłaci się prowadzić przez 10-12 lat, a porzeczki czerwonej nawet ponad 15 lat. Różnice w porze dojrzewania odmian porzeczek czarnych wynoszą 15 dni. Natomiast między odmianami porzeczki czerwonej różnice w dojrzewaniu są znacznie większe i w skrajnych przypadkach dochodzą do 30 dni. Istnieje również możliwość przetrzymania na krzewach dojrzałych owoców porzeczki czerwonej przez co najmniej 10-15 dni. Odmiany porzeczek różnią się plennością i odpornością na choroby. Pierwszego zbioru dokonuje się w drugim roku po posadzenie. Plenność krzewów porzeczek rośnie w raz z wiekiem. Zbiory osiągają szczytowe wartości w roku 4-6 po posadzeniu porzeczek czarnych i w roku 7-9 po posadzeniu porzeczek kolorowych, po czym spadają.

Najodpowiedniejszym terminem sadzenia porzeczek jest jesień, ponieważ rośliny te bardzo wczesną wiosną rozpoczynają wegetację. Również ze względów organizacyjnych jesienny termin zakładania plantacji jest bardziej odpowiedni niż wiosenny. Najczęściej krzewy porzeczek sadzi się w październiku lub listopadzie. Jeżeli jednak będziemy sadzić je wiosną, należy wykonać to możliwie najwcześniej (marzec, kwiecień), zaraz po obeschnięciu gleby. Opóźnienie sadzenia wiosennego nie sprzyja przyjmowaniu się krzewów i powoduje słabszy ich wzrost w pierwszym roku. Porzeczki na plantacjach towarowych, przystosowane do zbioru kombajnowego sadzi się w rozstawie 4,0 x 0,5 m. Na jednym hektarze znajduje się około 5000 krzewów.

Pod uprawę porzeczki najlepiej nadają się tereny równinne lub lekko wzniesione, również te o lekkim nachyleniu. Przy nachyleniu terenu powyżej 5 stopni utrudnione będzie wykonywanie zabiegów i zbiór maszynowy. Stanowiska osłonięte od wiatru uważa się za lepsze od otwartych przestrzeni. Pod plantacje porzeczek można przeznaczać gleby rolnicze klas I-IV. Krzewy najlepiej sadzić na glebach lekko kwaśnych, o pH 6,2 – 6,7, gliniastych lub piaszczysto gliniastych, które w pogłębieniu mają glinę lub piasek gliniasty.